13 november 2003

Column 38

Meestal schrijf ik over de doodstraf of zaken die daarmee te maken hebben, maar ook veel over andere dingen, die met het gevangenisleven te maken hebben. Dat zal ik nu ook doen. Ik denk dat het algemeen bekend is, dat voor een succesvolle terugkeer van gevangenen in de'vrije'wereld, zij een steunpunt buiten de gevangenis nodig hebben. Dat steunpunt komt meestal in de vorm van familie/vrienden.

Redelijke en logisch denkende mensen geloven, dat gevangenissen alles doen wat in hun macht ligt om de banden te handhaven en te versterken tussen gevangenen en hun familie/vrienden in de 'vrije' wereld. De reden hiervoor is dat als de gevangene wordt vrijgelaten, hij zoveel mogelijk hulp kan en zal krijgen als nodig is om succesvol stand te houden in de vrije maatschappij als productieve burger, die niet terugvalt op het 'verkeerde' pad.

Ik las in een folder van het Californische gevangenissysteem, waarin alle regels en administratie van de CDC (Cal. Dept. of Corrections), betreffende alle aspecten van het gevangenisleven staan. In het hoofdstuk waarin men uitleg geeft over hun standpunt aangaande bezoekregels, zeggen ze: "Bezoek is een middel tot het oprichten en onderhouden van familie contacten/vriendschap en is erkend en wordt aangemoedigd".

Het is vast geen geheim, dat als iemand naar de gevangenis gestuurd wordt, familiebanden vaak worden verscheurd. Die breuk is meestal zo groot, dat die na vrijlating niet meer geheeld kan worden. Ik heb door de jaren heen wel wat gehoord over gevangenissystemen in andere landen en het lijkt erop, dat alle systemen in ieder geval wel één ding gemeen hebben.
Een filosofie omtrent familie en gevangenen: de algemene regel is dat alles wordt gedaan om de gevangene te stimuleren om de familiebanden en vrienden aan te houden en te versterken, zodat zij kunnen steunen bij het rehabiliteren. Het is ook interessant te zien hóe alles gedaan wordt. De familie en vrienden worden verzekerd van bezoek, zoveel als toegestaan.

De reden waarom ik hier over begin is, dat het Californische gevangenissysteem het bezoek van familie en vrienden naar twee dagen per week brengt. Dat is allemaal achter gesloten deuren 'geregeld'. Zij hebben het nog niet officieel bekend gemaakt. Maar voor degenen, die daarvan weten is het een zo goed als 'besloten zaak'. De veranderde bezoekdagen gaan, zo wordt verondersteld, in januari 2004 in.

Het CDC gebruikt het onkostenplaatje als excuus om de bezoeken te korten van vier naar twee dagen per week. Niet echt eerlijk, vind ik. De CDC heeft hier lang aan gewerkt en er werd steeds meer afgenomen. Bezoek is maar één aspect van een groter plan. Eerst was het zeven dagen, toen vijf, toen werd het vier dagen in de week en nu zijn ze van plan om het te verminderen naar twee dagen per week.
Het meest interessante van dit alles voor mij is, dat zij dit op de kostenfactor gooien. De bezoekregeling kost het CDC niet meer dan geen bezoekregeling, omdat de bewakers op de gevangenen moeten letten waar zij ook maar zijn.

Als het gevangenissysteem echt geïnteresseerd was in kostenbesparing, moeten zij, denk ik, doen zoals veel grote bedrijven, die kosten moeten besparen. Men begint bij het management en het elimineren van de banen, voordat men het geld ergens anders weghaalt. Als het CDC zo serieus bezig is, zouden zij eerst de leidinggevenden van het tussenmanagement ontslaan en ander administratief personeel van het CDC onder de loep moeten nemen, voor zij gaan beginnen met het snijden in de essentiële programma's voor de gevangenen. Het CDC heeft veel te veel personeel op hun administratie en het zou niemand opvallen als ze 25-50% minder personeel daar hebben. Dat bespaart meer geld dan het korten van op de bezoekregeling.

Het gevangenissysteem is meer een bureaucratie geworden, die topzwaar is. Men heeft ambtenaren die alleen geïnteresseerd zijn om hun baan veilig te stellen en te behouden. Met als resultaat dat er administrateurs zijn, die steeds nieuwe formulieren creëren om hun positie te rechtvaardigen. Ik geloof dat, zoals bij veel bureaucratie, als je maar genoeg papierwerk creëert het lijkt alsof deze banen belangrijk en nuttig zijn. In feite is het gewoon een deel van een opgeblazen systeem dat geïnteresseerd is in het handhaven van dingen zoals ze nu zijn, dan in iets anders.

Als ze echt serieus bezig waren om kosten te besparen zouden ze veel administratieve banen, die vaak hetzelfde doen als andere in hetzelfde bedrijf, kunnen schrappen. Daarom klinkt hun excuus over korten van bezoek om economische redenen tamelijk zinloos.

Er zijn onopvallende voordelen bij het behouden van de regeling zoals die nu is of juist door het vermeerderen van de bezoekdagen/uren. Dat zijn namelijk kosten die uitgespaard worden als een gevangene wordt vrijgelaten en niet terugkeert in de gevangenis. Juist doordat hij dan een sterke familieband/vriendschap heeft opgebouwd en zij allemaal hun steentje bijdragen bij het helpen om de ex-gevangene te acclimatiseren en zijn leven in de 'vrije' wereld te leven en dat op een goede en productieve manier te doen.

Ik twijfel er niet aan, dat het gevangenissysteem weet dat gevangenen, die geen hechte familieband en vriendschappen hebben en worden vrijgelaten, vaker weer terechtkomen in de gevangenis dan de mensen met vrienden en familie. Wat is dan het nut van de kostenbesparing?
De zaken waar ik het hier over heb zijn algemene bekend, maar misschien een beetje esoterisch voor mensen die te maken hebben met het gevangeniswezen en de veranderingen, maar het is hen bekend.
Zolang men zich niet van dit soort dingen bewust is, kan het systeem de mensen alles wijsmaken en de mensen geloven het normaal gesproken dan ook nog.
Het is ook de gemeenschap die de prijs voor manipulatie en onoprechtheid van het gevangenissysteem moet betalen. Zij maakt zich drukker om de bouw van protsige gebouwen en het handhaven van hun status dan het hebben van een goed functionerend gevangenissysteem op een productieve en positieve manier. Het is een schande dat de bureaucratie steeds belangrijker wordt dan de hoofdzaak nl.: het zekerstellen dat de gevangene zijn straf uitzit en bij terugkomst in de maatschappij zijn leven gebeterd heeft.

In de loop der jaren heb ik moeten aanzien, dat het gevangenissysteem steeds iets wegnam van de dingen, die zouden helpen om een zo goed en hecht mogelijke relatie tussen gevangenen en hun familie en vrienden mogelijk te maken. Het lijkt erop dat het systeem nog lang niet klaar is met deze kruistocht. Het zorgt voor nog meer afstand en isolement tussen gevangenen en hun familie en vrienden. Terwijl het systeem alles in het werk zou moeten stellen om de belangrijke banden tussen de buitenwereld en de gevangenen te versterken.

Voorlopig is dit alles wat ik zeggen wilde. Pas goed op jezelf.

Tot later.
Dean