13 juli 1996
Column 11
Een jury uitkiezen in een doodstrafzaak is duidelijk een macaber gebeuren, maar het is ook iets dat gebreken heeft. Maar, voor ik daar meer over vertel, wil ik je eerst meer vertellen over de manier waarop een rechtszaal is ingedeeld. Ik denk dat de manier waarop ze ontworpen zijn al een nadeel is voor de gedaagde, als zijn rechtszaak begint. Misschien denk je dat het belachelijk is om te beweren dat het ontwerp van een rechtszaal van invloed kan zijn op een rechtzaak, maar laat het me uitleggen.
Wanneer je een rechtszaal in Californie binnenloopt, is de inrichting bijna overal hetzelfde. Daar de meeste mensen waarschijnlijk wel een gedeelte van de OJ rechtzaak hebben gezien op tv, kan jij je waarschijnlijk wel voorstellen wat ik ga beschrijven. Als je op de plaats van de jury zit en uitkijkt op de rechtszaal, zie je dit: Het dichtst bij de jury is de getuigenbank, daar zitten de getuigen, als ze getuigen. Aan de andere kant van de getuigenbank is de zitplaats van de rechter, hij zit daar hoog boven alle anderen, wat hem een uitstraling van autoriteit moet geven. Tegenover de rechter en de getuigenbank staan de tafels waar de gedaagde en de aanklager zitten gedurende de rechtszaak. Tussen de tafels van de gedaagde en de aanklager is een podium waar de advocaten op staan wanneer ze tegen de jury en de rechter spreken. De tafel van de aanklager staat altijd het dichtst bij de jury, dan heb je het podium en aan de andere kant de tafel van de gedaagde. De persoon die berecht wordt zit altijd zo ver mogelijk van de jury vandaan.
Toen ik berecht werd kon ik de helft van de jury niet eens zien, tenzij ik helemaal over de tafel zou leunen. Dus de manier waarop alles staat, maakt dat de persoon die berecht wordt op een afstand gezien wordt, niet echt als een betrokkene in het proces. Naar mijn mening maakt dat het voor de jury het makkelijker om je niet als een individu te zien gedurende het proces. Terwijl de aanklager verdomme bijna op de schoot van de jury zit en de jury de neiging heeft om veel eerder een band te krijgen met de aanklager tijdens dat het hele proces. Het mag misschien als een kleinigheid klinken, maar denk hier eens over na: een getuige voor de verdediging zit in de getuigenbank en geeft zijn getuigenis, maar gedurende de hele getuigenis zit de aanklager naast de jury en reageert op alles wat die getuige zegt met gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal. Als jij dan zegt dat het geen invloed heeft op de jury dan ben je erg naïef . . . of een aanklager.
In zo’n soort omgeving wordt dus een jury gekozen voor een doodstraf zaak. Dit gebeuren wordt
“Voir Dire” genoemd, wat in het Latijn betekent “het waarlijk
spreken”. Het doel van voir dire is het vaststellen hoe toekomstige juryleden voelen en denken over een groot scala van onderwerpen. De charmante term die wordt gebruikt om dit proces te beschrijven is
“het dood kwalificeren” van de jury. Het lijkt erop dat als het vooropgestelde van ons rechtssysteem is dat iedereen onschuldig is tot zijn schuld is bewezen, de juiste beschrijving hiervan minder aanmatigend zou moeten zijn. In theorie wordt verondersteld dat door dit proces een jury wordt geselecteerd die eerlijk en onpartijdig is. Dan, als de beklaagde schuldig wordt bevonden, zouden ze een levenslange gevangenisstraf zonder kans op vervroegde vrijlating net zo goed overwegen als de doodstraf. Het is een leuke theorie, maar dat is dan ook alles.
Helemaal aan het begin van de jury selectie, wordt aan alle potentiële juryleden een formulier gegeven om in te vullen. Als ze daarmee klaar zijn worden er kopieën van gegeven aan de rechter, de aanklager en de verdediging. Ze bekijken elk antwoord zorgvuldig om te zien of er antwoorden opstaan die nader verklaard moeten worden. Elk jurylid wordt dan afzonderlijk in de rechtszaal gebracht en ondervraagd door de aanklager, de verdediging en de rechter. Hier komen de grootste gebreken in het proces in het spel. Als een jurylid op het formulier invult dat ze tegen de doodstraf zijn, worden ze in bijna alle gevallen vrijgesteld van het plaatsnemen in de jury. Maar als een jurylid invult dat het voor de doodstraf is, wordt deze ondervraagd door de aanklager (dat wordt het rehabiliteren van het jurylid genoemd). Al wat de aanklager hoeft te doen om het jurylid uit de jurypool te verwijderen, is het jurylid zover krijgen dat hij /zij zegt dat ze een levenslange gevangenisstraf in overweging
‘zou kunnen nemen’ als een verdachte schuldig wordt verklaard. Omdat de meeste mensen zich graag als onbevooroordeeld zien, zal het jurylid natuurlijk zeggen dat ze levenslang in overweging
‘zou kunnen nemen’, ook al is het onwaarschijnlijk dat ze dat zouden doen . . . Maar zolang ze dat in overweging kunnen nemen, zijn ze gekwalificeerd om in de jury plaats te nemen.
Aan de andere kant, als mensen zeggen dat ze tegen de doodstraf zijn en de verdediging probeert ze te rehabiliteren, zijn ze meestal eerlijk en zeggen ze dat ze nooit een doodstraf in overweging zouden kunnen nemen en altijd een levenslange gevangenisstraf zouden geven. Als de verdediging een jurylid kan rehabiliteren door hem te laten zeggen dat
“ook al geloven ze niet in de doodstraf, ze kunnen het toch overwegen”, zal de rechter hen vrijstelling geven, en zeggen dat die persoon niet
‘onpartijdig’ kan zijn.
Uit deze juryleden die “dood gekwalificeerd” zijn, wordt de echte jury gekozen die de rechtszaak bij moet wonen. Maar door dit proces is het grootste gedeelte van deze mensen voorstander van de doodstraf en wat nog erger is, ze zijn meestal pro-aanklager. Mensen die denken dat de politie en de aanklagers nooit iemand zouden aanklagen als ze niet schuldig zouden zijn. Dus ze komen naar de rechtszaak met het idee dat het proces maar een 'formaliteit’ is om doorheen te gaan, voordat ze de beklaagde ter dood kunnen veroordelen. Om eerlijk te zijn, ik weet zeker dat in alle gevallen zo is, maar vreemd genoeg schijnt het wel het geval te zijn met de meeste mensen die hier op death row zitten. Verklaar dat maar eens.
Dat is alles voor deze keer, ik weet zeker dat het meeste waar ik het over heb droog en saai is, maar ik vond dat het belangrijk was om hierover te praten. Sorry.
Later,
Dean
