15 januari 2001

Column 29

Het is Martin Luther King weekend en ik wil een beetje schrijven. Ik was met iemand (hier binnen) aan het praten over Martin Luther King en over alles wat hij bereikt had, voordat hij werd vermoord. Tijdens ons gesprek kwamen we op het onderwerp dat het nog maar 50 jaar geleden was dat discriminatie en racisme een manier van leven was in Amerika. Hoe het grootste gedeelte van blank Amerika in die tijd het heel normaal vond en totaal niet vreemd. In feite zagen ze er niets verkeerds in. Eén van de vragen, die we hadden was waarom het nu zo moeilijk is om mensen te vinden, van de generatie van het burgerrechten tijdperk, die toe willen geven, dat ze afscheiding en racisme steunden, hetzij filosofisch of door niets te zeggen of te laten weten, dat ze dachten dat het verkeerd was. Er is tenslotte ook zoiets als: wie zwijgt stemt toe. Omdat die generatie nu op de leeftijd is om kleinkinderen te hebben, vroegen we ons af wat deze mensen vertellen aan hun kleinkinderen over hun aandeel aan dit gevecht voor gelijkheid. Daar ik een beetje cynisch ben, zei ik, dat ze waarschijnlijk aan hun kleinkinderen vertellen, dat ze toen marcheerden en protesteerden en dat ze veranderingen eisten. Misschien is dat niet eerlijk, maar ik denk dat de meeste van deze mensen nooit zullen toegeven, dat ze toen racisme en discriminatie steunden of nog erger, dat ze er onverschillig onder waren en niets deden.

Nadat ik met die man gepraat had, zat ik hier en dacht aan ons gesprek en ik kon het niet helpen, dat ik benieuwd was naar de generatie van vandaag. Wat zullen zij hun kleinkinderen vertellen over 50 jaar, als de vraag van de doodstraf ter sprake komt en gevraagd wordt wat zij deden om te proberen het te stoppen. Ik zeg dit, omdat ik er zeker van ben dat er over 50 jaar geen doodstraf meer zal zijn in de VS. Dan zullen de mensen op dezelfde manier tegen de doodstraf aankijken zoals de mensen vandaag de dag tegen het feit aankijken dat mensen afscheiding en racisme 50 jaar geleden steunden. Met ‘steunen’ bedoel ik of door onverschilligheid en werkeloosheid of op een openlijkere manier. Ik vermoed dat als je kleinkind bij je zit en vraagt wat je gedaan hebt om de doodstraf te bestrijden, jij hen zal vertellen, dat je ertegen vocht en hoe verschrikkelijk je het vond, wat onze regering deed. Maar ik vraag me af of je kleinkinderen hetzelfde zouden denken over opa en oma als ze in je binnenste konden kijken en de waarheid zouden zien.

Een tijdje geleden kreeg ik een brief van iemand, die vroeg waarom ik nooit schrijf over het feit, dat racisme zo’n groot deel uitmaakt van de doodstraf en dat mensen met een donkere huidskleur veel vaker ter dood veroordeeld worden. Ik wist niet zeker hoe ik die vraag moest beantwoorden. Ik ben niet zwart, maar ik zie wel het verschil in de veroordelingen van minderheden, waar het gaat om de doodstraf. Het zijn niet alleen mensen met een donkere huidskleur, maar percentsgewijs worden de meeste minderheden vaker ter dood veroordeeld.
Ik denk dat ik er nooit over praat, omdat ik aannam dat het algemeen bekend is dat ras ermee te maken heeft, als iemand ter dood veroordeeld wordt. Ik weet niet zeker hoe de verhouding is van de rassen in de dodencellen hier in Californië, maar als ik het me goed herinner, hoort ongeveer 55% van de populatie in de dodencellen tot de minderheidsgroepen. Ik denk dat dit een duidelijk indicatie is dat racisme nog vaak genoeg voorkomt in Amerika.

Niet alleen bij de doodstraf zie je racisme in het rechtssysteem. Het gaat veel verder dan misdaad en de wortels ervan liggen in de manier waarop de samenleving gestructureerd is. De ‘rijken’ en de ‘armen’. Ik twijfel er niet aan, dat, met Bush als president, de komende 4 jaar, de rijken steeds rijker zullen worden en de armen steeds armer. Als resultaat zullen we een stijging van de misdaad zien en belanden er nog meer mensen in de gevangenis. Dat is het nieuwe ‘meelevende conservatisme’ aan het werk.

Een vriend vroeg me hoe het kon gebeuren, dat G. W. Bush gearresteerd kon worden, drugs kon gebruiken en een drankprobleem kon hebben, maar als hij zegt dat dit alleen zijn ‘onvolwassenheid’ was, het oké is en verwacht dat mensen hém vergeven en zíjn verleden door de vingers zullen zien. Maar wanneer Bush de kans krijgt om iemand te vergeven of om iemands 'jeugdige' activiteiten te begrijpen, is hij intolerant en stuurt hij ze voor lange tijd naar de gevangenis. Niet alleen Bush heeft deze instelling. Het lijkt iets normaals te zijn voor de meeste politici. Het is vrij hypocriet van velen van hen, die een verleden van drank- en drugsmisbruik hebben en de boel op stelten gezet hebben. Nu ze politici zijn, is het iets waar ieder ander wél voor opgesloten zou moeten worden.

In de laatste verkiezing, werd er in Californië een wet goedgekeurd die Voorstel 36 heet. Het is een wet, die eist dat niet-gewelddadige drugsovertreders behandeld moeten worden, in plaats van hen naar de gevangenis te sturen. Er zijn veel politici, die deze wet niet steunen. Ze vinden dat alle drugsovertreders naar de gevangenis moeten. Ik heb geprobeerd dit te volgen en ik krijg het gevoel, dat sommige politici proberen het zo te regelen, dat deze behandelingswet mislukt. Er is een probleem met subsidie en een tekort aan geld om deze programma’s te laten draaien. Als resultaat zullen de drugsovertreders geen gerichte behandeling krijgen. Ik heb het gevoel, dat dit één van de dingen is, die ondergesubsidieerd wordt om er zeker van te zijn dat het faalt. De politici kunnen dan naar het publiek gaan en zeggen: ‘Kijk, dit was een slecht idee en het werkt niet, dus moeten we drugsovertreders weer naar de gevangenis gaan sturen'. Ik hoop dat ik het verkeerd heb, maar het ziet er naar uit dat het die kant op gaat. De tijd zal het leren. Het ironische is, dat de subsidie voor deze drugsbehandelingsprogramma’s de belastingbetaler veel minder kost, dan het naar de gevangenis sturen van dezelfde persoon. Dus het geld dat bespaard wordt door die persoon niet naar de gevangenis te sturen, kan gebruikt worden om in die programma’s te investeren. Gevangenissen hebben niet meer dan symbolische drugsbehandelingsprogramma’s. Het bewijs daarvan kun je zien aan iemand als Robert Downey Jr. en het gebrek aan hulp, die hij kreeg voor zijn drugsprobleem toen hij in de gevangenis zat.

Voorstel 36 is een goed plan en kan succesvol zijn, mits het op een goede manier wordt uitgevoerd. Er zijn meer alternatieven voor de gevangenis nodig. Ook voor mensen, die gearresteerd worden voor andere overtredingen dan drugs. In de afgelopen 30 jaar heeft het systeem zich gericht op straf en niet op rehabilitatie. Als gevolg daarvan zijn er nu meer mensen in Amerikaanse gevangenissen dan in enig ander land. Na 30 jaar falen is het nu tijd om alternatieven voor de gevangenis te proberen. Het is heel jammer dat zoveel politici vastgeroest zijn en denken dat ze hard moeten optreden tegen criminaliteit. Ze lijken bang te zijn om iets vernieuwends te proberen uit angst gezien te worden als mensen, die niet hard genoeg optreden tegen criminaliteit en die criminelen vertroetelen. Ik las ergens de definitie van krankzinnigheid: iets steeds maar weer opnieuw proberen, ook al mislukt het keer op keer. Hoe het er precies stond weet ik niet meer, maar dit is de kern ervan. Het wordt misschien tijd om wat gezond verstand in het systeem te brengen en andere manieren te proberen om de problemen op te lossen en de cyclus van het falende rechtssysteem te stoppen.

Ik ga er weer vandoor en ik hoop dat ik snel weer terug ben. Pas goed op jezelf.

Vrede,
Dean