01/02/03/04/05/06/07/08/09/10/11/12/13/14/15/16/17/18/19/20/
21
/22/23/24/25/26/27/28/29/30/31/32/33/34/35/36/37/38/39/
40
/41/42/43/44/45/46/47/48/49/50/54//

 


7 Januari 2000

Column 24

Een vriendin van mij had een artikel gelezen over de dodencel en vroeg mij of ik er ook zo over dacht. Het ging over een man die de doodstraf had en zei: ‘hier in de dodencel is het alsof je elke dag een beetje sterft, voor ze je uiteindelijk executeren’. Ik wist niet zo goed hoe ik die vraag moest beantwoorden. Aan de ene kant, denk ik, dat als je vrijheid je wordt afgenomen en je wordt opgesloten (het maakt niet uit of je een korte gevangenisstraf hebt gekregen of in de dodencel zit), er een stuk van jezelf kan doodgaan, als je de dingen niet meer in de juiste verhoudingen kunt zien.

Ik denk dat, juist door de aard van de Amerikaanse gevangenissen, dit plaatsen zijn die, als je niet uitkijkt, je kunnen beroven van een stukje van je menselijkheid tijdens je verblijf daar. Natuurlijk hangt het ook af van de persoon zelf en hoe zij omgaan met hun verblijf in een gevangenis. Maar in het algemeen heb ik het idee, dat gevangenissen en huizen van bewaring de tendens hebben om het goede in de mens te vernietigen en het kwade en het vernietigende in de mens te koesteren.
Hier een voorbeeld: voordat je naar de gevangenis wordt gestuurd (of de dodencel) word je eerst opgesloten in een gevangenis in je district, totdat je voor de rechter moet verschijnen. Ik zag, toen ik wachtte op mijn proces, verschillende jongens binnenkomen voor kleine vergrijpen. Ze leken me redelijk fatsoenlijke kerels. Na verloop van tijd zag je een verandering in hen. Je zag een ‘hardheid’ in hun komen, die er niet was, toen ze voor het eerst hier binnenkwamen. En er was een woede die leek te sudderen, net onder het oppervlak. Ook leek het alsof ze onverschilliger werden naar andere mensen toe en dat ze zich alleen nog maar konden richten op overleven. Om dat te doen, leek het alsof ze een stukje in hun zelf dood lieten gaan. Jammer genoeg lieten ze juist dat deel doodgaan, dat ze voorheen fatsoenlijk mensen maakte.

In de gevangenis wordt medelijden en vriendelijkheid vaak gezien als een zwakte die anderen kunnen uitbuiten als je dat laat zien. Mensen in de gevangenis dreigen dat gedeelte in hen te verliezen. Op die manier gaan ze beetje bij beetje dood. Maar er zit toch meer achter dan we denken. Veel mensen van de buitenwereld hebben alle gevangenen getypeerd als beesten, die gevaarlijk zijn. Misschien helpt deze houding om hun denkwijze, dat gevangenen niet die behandeling verdienen die ze nu krijgen, goed te praten.
Ik denk dat de meeste mensen in de gevangenis er het beste van willen maken, terwijl ze daar zijn en als ze dan vrijkomen willen ze er ook uitblijven. Dat is echter niet zo makkelijk. Tijdens hun verblijf in de gevangenis krijgen de meeste mensen niet de hulp die ze nodig hebben om later, als zij vrij zijn, een productief leven te leiden. De meeste mensen zitten in de gevangenis om drugsdelicten.

Behandeling voor deze gevangenen is erg moeilijk te krijgen. Dat houdt in, dat als ze vrij komen, ze nog steeds niet met hun probleem kunnen omgaan en in slechtere staat zijn, dan toen ze binnenkwamen. Het maakt niet uit hoe graag je ook uit de gevangenis wilt blijven; als je niet aan het probleem gewerkt hebt, maak je, eenmaal op vrije voeten, waarschijnlijk weer dezelfde fouten. Elke keer dat iemand terugkeert naar de gevangenis, zullen ze steeds meer verliezen van dat stukje wat ze een goed mens maakt en negatieve trekken gaan overheersen. Dat is dus een ander voorbeeld van elke keer een beetje doodgaan.

De vraag of je beetje bij beetje sterft in de dodencel? Ik denk dat dat afhangt van het karakter van de persoon. Er zullen delen doodgaan in je, waar je geen controle over hebt. Na verloop van tijd gaan je herinneringen aan de buitenwereld vervagen of worden onderdrukt, zodat een deel van je doodgaat. Relaties tussen sommige gevangenen met familie en geliefden verwateren, vervreemden, dus ook dat gedeelte gaat dood. De hoop dat je een nieuwe rechtszaak wint en dat je alles aankunt wat nog op je weg komt dreigt te vervagen. Zoals ik al eerder gezegd hebt, het hangt af van het karakter van de persoon in kwestie.

Ik heb hier mannen gezien die alle reden hebben om alles te verliezen wat ze tot een goed mens maakt, maar ondanks dat, blijven zij een menslievend persoon, met gevoel voor anderen, dat heel opmerkelijk is. Ze zijn ook in staat om nog steeds gericht blijven op hun doel, ze geven niet op en laten niet toe dat het goede in hen verloren gaat.
Een voorbeeld: ik ken hier een man die van een andere gevangene had gehoord, dat zijn kind zijn gevraagde kerstkadootje niet kon krijgen, omdat zijn moeder geen geld had om dat te kopen voor hem. Deze man heeft de moeder geld gestuurd, zodat zij alsnog het speelgoed voor het kind kon kopen, met nog wat andere kadootjes.

Velen proberen hun tijd te gebuiken om positieve dingen te doen. Om dat stukje in hen, dat maakt wie ze zijn, levend te houden. Ik denk, dat als jij toestaat dat de negatieve dingen van de dodencel (of gevangenis) het goede uit je halen, dan is het antwoord ‘ja, een stuk van je gaat beetje bij beetje dood’. Ik weet niet of dat de vraag van mijn vriendin beantwoordt, maar ik kan niet een simpel ja of nee antwoord geven. Het is niet zo eenvoudig en het is een vraag, die net zoveel antwoorden heeft als er mensen achter tralies gevangen zitten.

Ik werd herinnerd aan dat tv programma 'Nightline'. Het ging over vrouwen, die in gevangenissen zaten in California en het was een opmerkelijke serie verhalen, gezien de beperkte tijd, die ze hadden. Ik vond dat het heel veel gebreken liet zien in de manier, waarop het rechtssysteem werkt. Het liet ook goed de problemen zien van zowel mannen als vrouwen in Californische gevangenissen. Maar sceptisch als ik ben, betwijfel ik of het programma de gedachten van de mensen heeft veranderd. Misschien dat het enkelen aan het denken gezet heeft, maar ik vermoed, dat de meesten zullen zeggen, dat deze gevangenen het niet verdienen om geholpen te worden. Ik vermoed ook, dat dat dezelfde mensen zijn, die schreeuwen omdat gevangenen weer vrijkomen en dan weer een misdaad plegen. Zij willen mensen opsluiten en hen een zware tijd geven , maar ze klagen wel het hardst als mensen vrijkomen en er weer een zooitje van maken. Als de mensen in de gevangenis geholpen zouden worden en uit de gevangenis konden blijven, zouden de politici, die hard op willen treden tegen criminaliteit niets hebben om te gebruiken om gekozen te worden. Ironisch genoeg heb ik me altijd afgevraagd, waarom deze politici niet beloven om de sociale problemen aan te pakken, die ertoe leiden dat mensen in de gevangenis komen. Zaken als het behandelen van drugsproblemen of scholing, de daklozen, maar het is altijd makkelijker om op de woede en de angsten van de mensen in te spelen door te zeggen, dat je harder op zult treden tegen criminalteit.

Ik heb alles gezegd wat hierover te zeggen valt, dus ga ik nu weer. Voor ik ga, wil ik jullie er even aan herinneren dat mijn postadres onderaan op de voorpagina staat. Ik heb e-mails gekregen van mensen, die denken dat ik een computer heb en dat ik hen terug kan e-mailen. Ik heb geen computer en heb geen toegang tot het internet, dus als je wilt schrijven of me wat wilt vragen of iets wilt opmerken kan je me schrijven op mijn postadres. Ironisch genoeg is het sneller voor jullie om te schrijven via slakkenpost en antwoord te krijgen, dan via mijn e-mail adres op de site. Als je een e-mail stuurt, reken er dan op dat het twee keer zo lang duurt om een bericht terug te krijgen. Wij denken erover om een brieven gedeelte op deze site te beginnen, dan zijn alle mededelingen welkom. Bedankt voor jullie tijd en ik wens jullie allen het beste.

Vrede,
Dean