29 mei 1995
Column 1
Hallo, mijn naam is Dean, ik zit hier in mijn dodencel in de gevangenis van San Quentin. Ik ben niet van plan om mijn zaak te bespreken, dat is beslist niet de opzet van dit schrijven. Ik zou me er niet prettig bij voelen om dit forum te gebruiken om aandacht op mezelf te vestigen; het gaat hier niet om mij. Wat ik wel belangrijk vind is je een perspectief te geven van de doodstraf, gerechtigheid, leven in de gevangenis en hopelijk kan ik je een redelijk samenhangend verslag geven van hoe het hier is. Jullie hebben allemaal gehoord wat de media, politici en anderen met hun eigen programma hebben te zeggen over criminaliteit en de doodstraf.
Misschien dat ik voor wat evenwicht kan zorgen.
Ofschoon ik heb gezegd dat ik niet van plan ben om mijn zaak te bespreken, wil ik wel zeggen dat ik vurig ontken, dat ik de misdaden gepleegd heb waar ik voor veroordeeld ben. De reden waarom ik dit vermeld is, omdat ik vind dat het belangrijk is om te weten, waarom ik deze houding en meningen heb waar ik hier over zal praten.
Ed en ik spraken erover om deze columns te doen, maar nadat ik de telefoon ophing begon het tot me door te dringen en ik vroeg me af waar ik aan begon. Proberen uit te leggen hoe het leven op de dodencel er uit ziet, het vechten voor je leven in de rechtbanken en proberen om grip te houden op je geestelijke gezondheid. Een van de moeilijke dingen is om je perspectief te houden en je niet laten overdonderen door de ongelooflijke druk en stress waarmee je te maken krijgt, niet alleen om om te gaan met het systeem, maar ook om alleen maar te proberen om in leven te blijven en om te overleven van dag tot dag.
Er zijn hier mensen die het opgeven en zelfmoord plegen, anderen worden langzaamaan gek en krijgen uiteindelijk medicijnen. De gevangenis is in zoverre bezorgd, dat iedereen hier in staat moet zijn om van dag tot dag te kunnen functioneren, totdat ze geëxecuteerd worden. Medicijnen helpen om dat doel te bereiken.
Nadat ik met Ed gepraat had, had ik geen idee waar ik moest beginnen, wat ik kon zeggen en hoe ik het kon zeggen. Er zijn zoveel verschillende dingen bij betrokken dat ik er serieus aan twijfel of het mogelijk is om echt uit te leggen hoe het hier is. Het is zoiets als iemand uit een ander land je vraagt uit te leggen hoe Amerika is. Je kan in algemeenheden praten, maar als het gaat over de nuances, die echt het verschil maken, dan kan je de juiste woorden niet vinden die het duidelijk maken. Het beste wat ik kan doen is over mijn ervaringen en waarnemingen praten, zodat je daar je eigen conclusies uit kan trekken.
Ik ben geen woordvoerder voor alle anderen die op de dodencel zitten of in de gevangenis of in de provinciale gevangenissen en dat wil ik ook niet zijn. Elk persoon die door het systeem gaat heeft zijn eigen gedachten en meningen over deze krankzinnige omgeving, waarin we proberen te overleven en ik wil niet net doen als of ik voor hen spreek. Maar je zit met mij opgescheept en al zal ik proberen om objectief te zijn, ik kan het niet helpen dat ik subjectief zal zijn in veel van de dingen die ik zal zeggen. Je kan wat ik schrijf met een korreltje zout nemen. Je kan denken dat ik onzin zit te vertellen of je kan het met me eens zijn; alles wat ik wil is, dat je nog geen oordeel velt totdat je gehoord hebt wat ik heb te vertellen.
De nieuws media zegt, dat meer dan 80% van jullie voorstanders zijn van de doodstraf. Ik neem aan dat de meeste van jullie geen sympathie voor mij hebben of voor de anderen op de dodencel.
Alles wat ik van je vraag is om onbevooroordeeld te zijn.
Het idee leeft, dat alle mensen op de dodencel kwijlende monsters zijn, die in een kooi moeten worden gehouden en zo snel mogelijk geëxecuteerd moeten worden. Ik heb zelfs praatprogramma's gezien waar mensen aanbevolen om een elektrische stoel in de rechtszaal te hebben en zo gauw het vonnis is uitgesproken, de veroordeelde erop te zetten en hem te koken. Wat maakt het uit dat het systeem fouten maakt, wat zijn nou een paar onschuldige mensen, die gedood worden, als je ook maar van de anderen afkomt. Maar de meeste mensen op de dodencel zijn tamelijk normaal. Natuurlijk, er zijn er die ik nooit mijn rug zal toe draaien. Er zijn hier mensen die van Hannibal Lechter een aardige vent maken. Maar, zoals ik al zei, de meesten zijn geen kwijlende gekken of koelbloedige moordenaars, maar er zijn er die in die categorie passen.
Als iemand geïnteresseerd is in het stellen van vragen aan mij, zal ik mijn best doen om ze te beantwoorden. Je kunt ze sturen naar het e-mail adres op deze pagina. Het duurt een week of 3, 4 voordat ik het krijg, dus wees geduldig. Ik zal niet over mijn zaak praten of over mijn persoonlijke leven, of maar iets dat gezien kan worden, alsof het mij helpt. Ik zal graag praten over de zaken, het leven hier en andere dingen die ermee te maken hebben als je daarover vragen hebt. Maar wees niet teleurgesteld als het een tijdje duurt. Ook als ik teveel vragen krijg, zal ik niet op alle vragen in kunnen gaan. Een beetje aanmatigend van me, maar ik wil gewoon met alles rekening houden.
Nog één ding voordat ik ga. Ik ben niet paranoia wanneer ik zeg dat ik deze columns zal doen zo lang ik kan, maar ik heb geen enkele twijfel dat de gevangenis me lastig zal vallen omdat ik dit doe. Ze kunnen heel gemene dingen doen met mensen waarbij ze wrok koesteren. Ze haten het als iemand verteld hoe het hier echt aan toe gaat of hoe het systeem is; dus ze kunnen me onderuit halen of me in de val laten lopen op een manier dat ze me af kunnen sluiten. Als dit gebeurt zal Ed degene zijn die het jullie kan vertellen. Het is niet mijn bedoeling om iets of iemand in een kwaad daglicht te zetten . . . dat is niet nodig, de waarheid is goed genoeg. Ik zal schrijven zolang ik kan en ik kijk er naar uit om met jullie te kunnen 'praten'.
In vrede,
Dean