6 juni 1998

Column 17

Ik heb eindelijk weer wat lint voor mijn typemachine te pakken kunnen krijgen, dus ik kan weer wat meer schrijven. Ik wil weer over het rechtssysteem praten, maar het is geen gemakkelijk onderwerp, door alle ongrijpbare dingen die erbij komen kijken. Dus toen ik probeerde te beslissen hoe ik erover zou schrijven, besloot ik dat te doen in plaats van te zeggen, 'Je wordt gearresteerd, je krijgt een advocaat toegewezen enz'.
Ik zou graag praten over de verschillende dingen die ik heb gezien en verscheidene gevallen die met het rechtssysteem te maken hebben. Hopelijk kan je wijs worden uit alles wat ik schrijf, misschien zal het erop lijken alsof ik van de hak op de tak spring, maar het is de beste manier die ik kon bedenken om te proberen zoiets ingewikkelds uit te leggen.

Het rechtssysteem is niet alleen het kiezen van een jury en het houden van een rechtszaak. In plaats daarvan is het een optelsom van veel verschillende dingen die moeten gebeuren in de aanloop naar de rechtszaak. Het lijkt erop dat de meeste mensen de houding hebben van 'als je een rechtszaak met een jury hebt gehad, dan was het een eerlijke rechtszaak'. In theorie klinkt dat goed, maar de realiteit is heel anders. Wanneer je niet de middelen hebt om jezelf te verdedigen, om een privé detective in te huren, om experts in de verschillende gerechtelijke wetenschappen te huren en geen middelen hebt om zelfs maar voor de meest fundamentele dingen te zorgen die je nodig hebt om een verdediging voor te bereiden. Terwijl aan de andere kant de officier van justitie onbeperkte publieke fondsen en andere onbeperkte middelen heeft om tegen je te gebruiken.
Ik heb zelfs gehoord van aanklagers die experts vooruitbetaalden, niet om ze zelf te gebruiken in een zaak, maar zodat de verdediging deze experts niet kon gebruiken. Ik weet dat de mensen niet om zulke dingen geven. Let maar op, als iemand die beschuldigd wordt van een misdaad een rechtszaak krijgt en onschuldig wordt bevonden, begint de media te razen en te tieren over hoe dat kan gebeuren. Erg jammer dat ze niet net zo hard razen en tieren over hoe schuin het rechtssysteem neigt naar een veroordeling toe, zonder te letten op schuld of onschuld. Het zou leuk zijn als een ‘eerlijke rechtszaak’ alleen over het kiezen van een jury was en hen liet beslissen wat het resultaat zou zijn, maar zo werkt het niet. Het komt allemaal op de economie neer en hoeveel je kan betalen om jezelf te verdedigen.

Ik was zuur geamuseerd door een brief die ik een tijdje geleden kreeg (van iemand uit een ander land). In de brief praatte hij over hoe triest het was dat in Amerika, dat het ‘Land van vrijheid’ pretendeert te zijn, de gedaagde moet bewijzen dat hij onschuldig is (deze persoon had het over een verhaal dat hij gezien had over iemand in Amerika, die gearresteerd was en de media diegene al veroordeeld had of dat dacht hij tenminste toen hij de reportage zag). Hij had het erover hoeveel beter het rechtssysteem in zijn land is, omdat daar wordt aangenomen dat iemand onschuldig is totdat de staat het tegendeel bewijst.
Ik heb er veel tijd aan besteed om deze persoon terug te schrijven, om uit te leggen dat in theorie ons systeem ook zo behoort te werken, maar in de realiteit de onschuldigen moeten bewijzen dat ze onschuldig zijn. Ik vond het ironisch dat iemand uit een ander land erover praatte dat hun rechtssysteem zoveel beter is dan dat van Amerika, omdat ze de veronderstelling van onschuld in hun systeem hebben, terwijl de veronderstelling van onschuld een van de originele pijlers was waarop het Amerikaanse rechtssysteem is gebouwd en andere landen dat na een tijdje gevolgd hebben.

Amerikanen zijn zo gehersenspoeld dat ze automatisch aannemen dat als een persoon gearresteerd wordt hij ook schuldig is, tenzij hij het tegendeel bewijst. Een goed voorbeeld hiervan is de man die werd beschuldigd van de bomaanslag in Atlanta, gedurende de Olympische Spelen. De media had deze man al praktisch veroordeeld (ik denk dat hij Jewel heet) en ik kan je verzekeren dat, als hij niet zo gelukkig was geweest dat hij zijn onschuld had kunnen bewijzen voordat de rechtszaak begon, hij nu voor de rest van zijn leven in de gevangenis zou zitten.

De reden waarom geld zo’n grote rol speelt (om je zelf te kunnen verdedigen), is dat de aanklager (zoals ik al eerder zei) onbeperkte middelen ter beschikking heeft. Ze hebben honderden detectives en onderzoekers, ze hebben de beschikking over elk wetenschappelijk laboratorium dat ze maar willen, ze hebben een staf van advocaten om aan zaken te werken, ze hebben onbeperkte hoeveelheden geld die ze aan elke expert, die ze willen hebben, kunnen besteden. Deze lijst gaat maar door, maar ik denk dat je begrijpt wat ik bedoel. Aan de andere kant: de gedaagde krijgt door de rechtbank een advocaat toegewezen, die waarschijnlijk al een hoop andere zaken heeft om aan te werken.
De advocaat moet naar de rechtbank gaan om ook maar aan een beetje geld te komen, om een onderzoeker te betalen, om te betalen voor al het wetenschappelijke werk dat gedaan moet worden, om het bewijsmateriaal dat de aanklager heeft te controleren. De rechter heeft de keus om geld te geven of geen geld te geven aan de verdediging. Dus wanneer je advocaat een groot deel van zijn energie steekt in het verkrijgen van geld, dan wordt die tijd afgetrokken van de tijd die hij had kunnen besteden aan het werken van de verdediging van jouw zaak of van een van zijn andere zaken.

Het vervelende met een toegewezen advocaat, is dat je nooit weet of hij goed of niet goed is, totdat het te laat is om er nog iets aan te doen. Of je weet persoonlijk goed weet hoe het rechtssysteem werkt. Er is een beruchte advocaat die 7 voormalige cliënten op death row heeft zitten. Na de zevende keer had zelfs de rechtbank zichzelf genoeg in verlegenheid gebracht om hem geen cliënten meer toe te wijzen. Niet omdat hij 7 voormalige cliënten op death row heeft zitten, maar omdat hij zo duidelijk incompetent was dat ze er niet meer mee weg konden komen om deze advocaat meer doodstrafzaken toe te wijzen.
Hij had het gemiddelde van 1 week voor het kiezen van een jury, de aanklager voerde de bewijsvoering op en de gedaagde werd veroordeeld zonder enige verdediging van zijn advocaat. Nu, één week om te gaan van het kiezen van een jury tot een veroordeling EN het krijgen van een doodstraf uitspraak (degene van jullie die opgelet hebben, herinnert zich dat dat betekent TWEE verschillende rechtszaken in een week) terwijl zelfs in een meer simpele zaak het niet ongewoon is om een rechtszaak te hebben die een paar weken duurt en dat is dan voor een simpele overtreding.

De aanklager gebruikt ook veel trucs om te proberen de verdediging te verpesten. Een aanklager had een reputatie voor het arresteren van getuigen voor de VERDEDIGING zodra ze uit de rechtszaal kwamen, als ze klaar waren met het getuigen voor de verdediging. Deze aanklager zorgde ervoor dat de andere getuigen voor de verdediging deze arrestaties zagen. Na twee of drie arrestaties, verliet de rest van de getuigen de rechtszaal en weigerden voor de verdediging te getuigen. Na een tijdje werd deze aanklager berispt door de Californische Supreme Court. De aanklager was daar trots op en schepte erover op en maakte er grapjes over. Het trieste deel van dit verhaal is dat deze vent gepromoveerd werd in het kantoor van de officier van justitie, om nieuwe aanklagers te trainen en toezicht op ze te houden.

Later,
Dean