Column 6

Het leven op death row is te vergelijken met die film “Groundhog Day”. De dag is net zoals de vorige en hetzelfde als de volgende zal zijn. Er zijn een paar uitzonderingen. Als je familie of vrienden hebt, die op bezoek kunnen komen, kan je af en toe bezoek krijgen. Ook doorzoeken de bewakers eens in de zoveel tijd de cellen. Dat werd vorige week nog gedaan. Ze komen je cel in terwijl je handboeien om hebt en dan doorzoeken ze al je spullen. Als je een advocaat hebt, krijg je soms een rechtskundig bezoek. Afgezien daarvan, zijn alle dagen hetzelfde. Er is geen verschil tussen doordeweekse dagen en het weekeind of vakanties, behalve dat er geen post wordt uitgedeeld in de weekeinden en vakanties.

Je kan je inschrijven op een lijst om de telefoon te gebruiken. Er is 1 telefoon per verdieping, dus 54 mannen zijn constant bezig om elke dag te proberen om wat telefoontijd te krijgen. Niet iedereen heeft iemand om te bellen, maar bij degenen die dat wel hebben, is een tijd regelen om te bellen iets dat altijd doorgaat. De telefoon zit vast op een karretje op wieltjes en wordt voortgeduwd van cel tot cel volgens het telefoonschema. Het gebeurt geregeld, dat jij je telefoontijd niet krijgt, omdat de bewaker die op jouw verdieping werkt, geen zin heeft om te lopen om de telefoon te verplaatsen of als ze ergens met iets anders bezig zijn.

Wanneer de telefoon naar je cel wordt gebracht, maken ze het klepje in de celdeur open en daar kan dan de hoorn door en als je je hand door het luikje steekt kan je het nummer bellen. We kunnen alleen collect bellen en het telefoonsysteem heeft een gecomputeriseerde telefoniste die het telefoongesprek aanvraagt. Ik ben een van de gelukkigen en ik heb een paar vrienden die ik geregeld bel. Ik denk dat sommige van mijn vrienden ineen krimpen wanneer ze de telefoon opnemen en een computer hen vraagt of ze een collect gesprek van mij willen aannemen. Natuurlijk benadrukt de computer dat ik vanuit een Californische staatsgevangenis bel. Tijdens het telefoongesprek wordt je gesprek ongeveer elke 30 tot 45 seconden onderbroken door een opgenomen tekst, die verklaart dat dit een gesprek vanuit een Californische staatsgevangenis is. Ik ben er aan gewend, maar ik denk dat het sommige vrienden erg irriteert, dat een telefoongesprek waar zij voor betalen, zo wordt onderbroken.

Post is één ding om hier naar uit te kijken, ook al duurt het heel lang voordat het aan mij gegeven wordt, nadat het in de gevangenis aankomt. Ik heb brieven gehad die bijna 6 weken in de postkamer hebben gelegen. Een paar jaar geleden werd een kaart naar me gestuurd aan het begin van december en ik kreeg hem uiteindelijk aan het eind van januari. Tijdens het kerstseizoen vertraagt de post van zijn normale 2-3 weken tot 4-5 weken. Ik weet niet waarom het 2-3 weken duurt om een brief open te maken en te controleren op smokkelwaar.

Het afgelopen jaar heb ik moeten stoppen met het schrijven naar een paar vrienden en het grootste gedeelte van mijn familie, omdat een politicus het idee had om strenger op te treden tegen misdadigers en een gevangenisstempel in grote, rode letters op de enveloppen te zetten, met San Quentin State Prison erop. Ik heb gehoord dat een paar gevangenen, uit de meer dan 100.000 gevangenen die er in Californie zijn, de post misbruikt hadden. Als politicus is de oplossing (voor alles) een wet te maken, in plaats van de paar mensen aan te pakken, die iets misbruiken. Door die rode stempel hebben een paar van mijn vrienden me gevraagd hen niet meer te schrijven, omdat het problemen voor hen creëerde als anderen die stempel zagen. Ik ben gestopt met het schrijven naar mijn familie, omdat ze allemaal in kleine dorpjes wonen en het krijgen van een brief met San Quentin State Prison erop, zou de bron voor veel geroddel zijn en mijn familie een hoop vernedering bezorgen. Daarom ben ik gestopt met hen te schrijven. Ik ben er zeker van dat mijn situatie niet uniek is. Doordat elke brief van gevangenen die grote rode stempel erop krijgt, weet ik zeker, dat hierdoor veel mensen afgesneden zijn van hun familie en vrienden.

Op death row zijn bezoeken toegestaan op 4 dagen per week. Vroeger was het meer, maar nu er hier meer mensen zijn, hebben ze de bezoekdagen verminderd. Er zijn nu dus veel meer bezoekers met veel minder tijd. Er is maar een bepaald aantal mensen toegestaan in de bezoekersruimte, als die vol is beginnen de bewakers bezoeken af te kappen. Ik had een vriendin op bezoek die helemaal uit Engeland was gekomen en ze werd na ongeveer een uur weggestuurd. Ik hoef niet te vertellen, hoezeer ze van streek was om van zover te komen en dan na zo’n korte tijd alweer weggestuurd te worden.

De bezoekersruimte is open van 8am tot 2pm. Zodra je bezoeker aankomt, wordt de bewaker verondersteld om je te komen halen uit je cel en je naar beneden te brengen naar de bezoekersruimte, maar het is niet ongewoon voor bezoekers om een uur of langer te wachten, voor de bewakers eindelijk degene gaan halen voor wie ze komen. Ook worden sommige bezoekers door de bewakers lastig gevallen. Ik heb zelfs gehoord van mannelijke bewakers die probeerden om jonge vrouwelijke bezoekers te versieren. Ik ontmoedig mensen, die me willen bezoeken, omdat ik niet wil dat mensen waar ik om geef helemaal hier naartoe komen en door al deze bullshit heen moeten. Ook wil ik mensen waar ik om geef niet blootstellen aan een omgeving als deze. Ik hoor over mensen, die naar de gevangenis komen voor een bezoek, maar door alles waar ze doorheen moesten, komen ze nooit meer terug. Dat is in alle gevangenissen in Californie en heus niet alleen hier op death row.

Dat werpt een paar vragen op in mijn gedachten. De gevangenissen en Criminal Justice experts zijn het er het allemaal over eens, dat een van de voornaamste redenen dat een gevangene uit de gevangenis komt en daar ook uitblijft, het hebben van familie en vrienden is,die hem steun kunnen geven als hij wordt vrijgelaten. Gevangenen, die iemand hebben, die er voor ze is als ze uit de gevangenis komen, een hoger slagingspercentage hebben om uit de gevangenis te blijven,dan iemand die niemand heeft. Wat ik me afvraag is waarom het dan lijkt alsof het systeem er alles aan doet om een wig te drijven tussen de gevangene en hun familie en vrienden. Het lijkt logisch dat als het systeem echt serieus was om gevangenen uit de gevangenis te houden, ze er alles aan zouden doen om de banden tussen een gevangene en zijn familie en vrienden te behouden, omdat dat een van de belangrijkste redenen is dat ex-gevangenen uit de gevangenis wegblijven. De enige conclusie, die ik daaruit kan trekken, is dat het gedoemd is om te falen.

Het lijkt erop dat ik op een zijspoor ben terecht gekomen, dus ik zal terug gaan naar het praten over death row. Een van de dingen die men me altijd vraagt is, hoe de maaltijden hier zijn. Zoals ik al in de vorige column gezegd heb, krijgen we 2 maaltijden, ontbijt en avondeten. Ontbijt bestaat gewoonlijk uit een kant en klaar graanontbijt zoals havermout met iets anders, een gekookt ei of wat pannekoeken en natuurlijk de favoriet: kant en klare aardappels met jus. Er is altijd 3 dl melk of misschien een beetje sinaasappelsap of een appel of sinaasappel. Het avondeten bestaat meestal uit een bonen-, rijst-, of vermicellimaaltijd. Een keer per week is er ook kip of een plakje rundvlees, maar meestal is het een hot dog of een vis pasteitje.

Met sommige vakanties zoals Kerst, hebben we soms een ander menu. Een paar jaar geleden met Kerst gaf de gevangenis biefstuk aan iedereen. Toen ik hoorde dat we dat zouden krijgen keek ik er heel erg naar uit, want ik had al in jaren geen biefstuk meer gehad. Ik sliep toen het voedselkarretje bij mijn cel kwam en ik kwam gretig uit bed en tuurde door de tralies en het gaas om naar de bewaker te kijken, terwijl hij mijn bord vulde. Ik moet hierbij zeggen dat al onze maaltijden worden gegeven op papieren borden en het bestek bestaat uit plastic lepels en vorken, die je ook op een picknick zou gebruiken. De bewaker gaf me mijn maaltijd door het luikje en ik ging ermee op mijn bed zitten om het op te eten. We hebben geen bureaus of tafels, dus iedereen zet zijn bord op zijn knieën of op het bed. Omdat het winter was, had ik mijn lange ondergoed aan, een lekker grote wollen sokken en een bandana om m’n hoofd om mijn lange haar uit mijn gezicht te houden. Omdat ik net uit bed kwam zat m’n haar nogal wild en ik weet zeker dat ik eruit zag als een wilde.

Omdat het bord van papier is en het bestek van plastic, is het onmogelijk om er iets mee te snijden. Dus eruitziend als een wilde, zittend op mijn bed voorover gebogen over mijn bord, zoals een hond zijn bot bewaakt, heb ik mijn biefstuk stevig in mijn handen vast terwijl ik eraan zit te knagen. Dit ding is zo taai als een oude schoen en het is echt een werk om er een stukje af te krijgen. Ik vermoed dat die verdomde koe van ouderdom is gestorven. Terwijl ik daar aan dat homp vlees zit te knagen, stopt de bewaker, die de koffie uitdeelt voor mijn cel en kijkt naar binnen. Ik ben nog steeds aan het knagen, maar ik kijk naar hem vanuit mijn ooghoeken en ik zie dat zijn ogen wijder worden en hij maakt een vreemd geluid, terwijl hij een stap van mijn cel vandaan doet. Ik weet niet zeker waarom, maar ik kreeg een eigenaardig tevreden gevoel van het laten schrikken van die man. Ik denk dat amusement op death row is waar jij het kunt vinden. Dus, zo zijn onze maaltijden . . . en een kerstverhaal als een extraatje.

Ik herlees dit net en het lijkt me nogal saai. Ik ben te lui om het overnieuw te doen, ik hoop maar dat je wakker hebt kunnen blijven. Ik ga er vandoor voor deze keer!

See ya !
Dean